De mantelzorg voor je vader: het verhaal van Wendy

De vader van Wendy leed aan dementie. Haar ouders waren gescheiden, waardoor Wendy als kind de mantelzorg op haar nam. Haar vader overleed in 2017. Als kind is Wendy (50 jaar) ontzettend betrokken geweest tijdens de ziekte en zorgde zij voor haar vader.

Kun je mij meer vertellen over jouw connectie met dementie?

“Mijn vader had dementie en overleed in 2017 aan de ziekte. Ik ben er als kind ontzettend bij betrokken geweest, omdat mijn ouders gescheiden zijn. Uiteindelijk bleven mijn broer en ik de zorg houden voor mijn vader toen hij nog zelfstandig woonde. Mijn broer verhuisde echter naar Nicaragua, waardoor ik alleen mantelzorger werd.”

Hoe kwam je erachter dat je vader aan het dementeren was?

“In het begin merkte ik dat hij vergeetachtig werd en dat er af en toe misverstanden waren. Wij werden dan allebei boos op elkaar. Ik dacht eerst dat ik het vergeten was, omdat mijn vader bleef volhouden dat hij niet verkeerd zat. Hierdoor ontstond er wat wrijving. Op een gegeven moment had ik door dat hij heel veel vergat en afhankelijk werd van mij. Hij belde dan niet één keer, maar drie keer op een dag. De brandweer kwam drie keer per week, omdat er rook in zijn huis was ontstaan. Uiteindelijk kreeg ik het gevoel dat hij aan het dementeren was. Je wilt iemand daar alleen niet zomaar mee confronteren, dus ik heb toen hulp gezocht bij de huisarts. Ik heb mijn zorgen geuit en een onderzoek geregeld. Met een smoes heb ik dit aan mijn vader voorgelegd en gingen we naar de huisarts. Met bepaalde testen door specialisten kwam naar voren dat hij beginnende dementie had.”

"Wij werden dan allebei boos op elkaar. Ik dacht eerst dat ik het vergeten was, omdat mijn vader bleef volhouden dat hij niet verkeerd zat."

Wat gebeurde er voor jou?

“Ik was niet meer onbezorgd. Ik moest ontzettend op mijn vader gaan letten en nam iedere dag contact met hem op. Ik controleerde hem continu en kwam iedere dag langs. Ook werd ik meerdere keren door mensen in de buurt benaderd met bijvoorbeeld de mededeling dat hij door rood fietste. Deze dingen maakte het voor een zorgelijke situatie. Naast mijn fulltime baan was ik ook ontzettend veel bezig met mijn vader. Hij hield vroeger geiten, kippen en konijnen. Ik bedacht daarom dat de zorgboerderij een goede dagbesteding voor hem zou zijn. Dit hield hem bezig. Als hij echter thuis kwam daarna, voelde ik me toch direct weer verantwoordelijk voor hem. Hij zat dan alleen, dus moest ik voor hem zorgen.”

"Dat ik mijn vader bij dat verpleeghuis moest achterlaten, vond ik een van de vreselijkste momenten uit mijn leven. "

Hoe ontwikkelde de ziekte van jouw vader zich?

“Op een gegeven moment kon hij zelf de tv niet meer aanzetten. Ook andere eenvoudige handelingen gingen niet meer. Ik heb toen een casemanager ingeschakeld. Zij zette alles in gang totdat hij opgenomen kon worden in een verpleeghuis.”

Wat vond je ervan dat hij in een verpleeghuis moest?

“Ik vond dat vreselijk. Je haalt hem uit zijn vertrouwelijke omgeving, hij kan niet meer voor zichzelf zorgen en zijn wereldje wordt daardoor veel beperkter. Aan de andere kant was ik blij omdat hij de goede zorg zou krijgen en het mij rust zou geven, maar ik vond het ook heel zielig. Dat ik mijn vader bij dat verpleeghuis moest achterlaten, vond ik een van de vreselijkste momenten uit mijn leven.”

Hoe ging het met je vader toen hij ging dementeren?

“Hij was wel vaak heel verdrietig en voelde zich onbegrepen. Ik deed altijd alsof alles wat hij zei gewoon de waarheid was. Ik ging mee in zijn illusie. Je ziet je vader heel erg aftakelen en dat is vreselijk. Mijn vader zag er in zijn goede tijd altijd netjes en verzorgd uit. Wanneer mensen dementie krijgen, wordt hun reinheid ook minder. Ik vond het heel belangrijk dat dit heel goed werd bijgehouden en zorgde hier dus ook voor. Van genoeg broeken in de kast tot vaste afspraken bij de kapper.”

Wat zou jij willen meegeven aan mensen die in een soortgelijke situatie zitten?

“Iemand met dementie moet je beschermen. Voor die doelgroep moet je zorgen dat het zo makkelijk mogelijk wordt gemaakt. Maak een fiets bijvoorbeeld heel herkenbaar voor iemand met beginnende dementie. Ik had mijn vader voorzien van naamkaartjes met zijn naam en mijn contactgegevens. Geef dementerenden altijd iets mee om zich te kunnen identificeren. De waarheid van mensen met dementie is de waarheid. Ga er dus niet tegen in, maar praat gewoon met ze mee. Mensen met dementie raken nog meer in de war als jij ze gaat tegenspreken. Zorg verder voor vaste plekken om attributen neer te leggen.”

Bekijk hier het verhaal van Wendy

Benieuwd naar het hele verhaal van Wendy? Bekijk hier haar verhaal in onze documentaireserie.